Resume
mandarte
ABK nieuwe leden
Mandarte
ABK Nieuwe-leden: Janine Schimkat
Janine Schimkat zocht ik op in haar atelier, op dinsdag 8 februari.
Ze was druk bezig met het concept dat ze wilde laten zien op de tentoonstelling in Leiden, a.s. november. "Maar ik ben er nog niet helemaal uit, en het kan nog veranderen hoor!" Vorige week mailde ze me deze foto, van de opstelling die ik toen in februari bij haar heb bekenen. Glas is haar materiaal, dat ze drapeert over eerder gebakken kleivormen, die ze eventueel verder aankleedt met siliconen.Die 'vormen' zijn een soort kwalachtigen, die in plaats van in het water te hangen, op een soort van paddestoelenvoeten op de grond staan, de grond die bij het achterste beeld uit een soort siliconenduinheuveltjes bestaat.
Het woord paddenstoel heb ik er niet zelf aan gegeven, de titel van dit beeld is 'Fungi'. Fungi is Italiaans voor 'schimmels', hoewel het op de pizza altijd om champignons - paddenstoelen - gaat. Janine heeft er nu, - zo te zien, een soort glazen bollen boven in geplaatst, waar ze tijdens mijn bezoek nog over twijfelde. Die twijfel is niet een kwestie van dat ze het niet zo kan maken als ze wil, maar dat ze nog niet weet - of voor zich ziet - wat ze precies wil. En zoals bij alle kunstenaars is die twijfel belangrijk, het is meer een tempering, een nog even ophouden van de beslissing, want het gevoel dat de doorslag moet geven, heeft tijd nodig om te groeien. De twijfel gaat nooit over het vakmanschap maar soms wel over het materiaal, want het materiaal zelf draagt betekenis, ook al is die nog niet precies benoembaar. Deze Fungi zitten voor mij precies tussen de Italiaanse schimmels en Hollandse champignons in: het zijn een soort zwammen, zoals die witte fallusachtigen die in de herfst in de bossen van ons duingebied opduiken. Het is belangrijk dat ze uit een soort groene siliconenmosbodem omhoogstreven, als geel geglazuurde vette klei, met een transparante bol als kop. Die bol straalt niet iets uit, voel je onmiddellijk, maar absorbeert juist de omgeving. Dit zijn ogende zwammen.
Het beeld hiernaast, dat op de bovenste foto vóór de Fungi staat, heeft voor zover ik weet nog geen titel. Hier ontstaat de vraag of de bovenste glaslaag niet toch het zeeopervlak is, waarin de roodwitte, wulps draaidende vormen afhangen. Het glas is transparant, dik en hard, ongenadig eigenlijk tegenover zoveel behaagzieke schoonheid, als van spaanse flamencodanseressen. Onwillekeurig, of juist niet, want opgeroepen door de beelden, doet de combinatie van deze beide beelden me denken aan erotiek en voortplanting. Dat heeft te maken met de sluierachtige glaslagen, met de verticale ribbels in de gele zwammen met hun witte koppen en met de witte ruchen en stroken in de rode, ronddraaiende, rupsachtige vormen. Misschien gaat het wel om echte, in de natuur voorkomende organismen, waarvan ik iets herken omdat ze ook mij bewonen. En mocht dat niet zo zijn, dan is het vanaf nu zeker wel zo, nu ik eenmaal deze wereld van niet weke, stijve, maar wel buigzame vormen ben binnen gegaan. Nu draag ik ook dit liederlijke behagen in mij, dat ik hierna altijd zal herkennen.
